محرم و ایام بزرگداشت قیام عاشورا در شعائر شیعه جایگاهی خاص داشته و دارد. شکی نیست که ستون اصلی دوام شیعه در قرون ماضی و رمز بقای آن در قرون پیش روی زنده نگاه داشتن حماسه حسینی و تبیین نظام مقاومت شیعه در برابر ظلم و جور  است.

هیمنه و هیبت شیعه که علی رغم فشار ها و هجمه های مداوم تاریخی قدرتمندانه در قلب راهبردی جهان قد علم کرده است شیاطین را وامیدارد تا با حیله هایی اساس این مکتب را سست و بنیان آن را متزلزل کنند و در دسترس ترین و مهمترین امر واقعه عاشورا و آیین عزاداری سید وسالار شهیدان است.

بزرگان عالمان دین و مراجع تقلید علی الخصوص در قرون اخیر که حملات و لشکر کشی معاندین اسلام وجه های استعماری و نرم به خود گرفته بار ها خطابه و وعظ خود را به انحرافات در عزاداری های هیات اختصاص داده و در این باب کتب و رساله ها منتشر کرده اند.که بیان همه موارد از حوصله این مجال خارج است.

به نظر من اگر به عزاداری حسینی به عنوان یک آیین عبادی بنگریم می بایست اصل اساسی عبادی بودن یک آیین که همانا قصد و نیت قربت الهی است مد نظر قرار دهیم.

به نظر می آید که در عهد معاصر ریشه انحرافات  عزاداری ها بیشتر به خودنمایی های فردی و جمعی و محلی و منطقه ای وابسته است که این خودنمایی ها باعث تکبرات ،خرافات، اسراف و تبذیر و اهمیت به تجملات و حواشی به جای تامل در اصل و اساس عزاداری است.

لذا اگر به مصادیق مطروحه در کتاب الهی و سیره نبوی و روش ائمه اطهار تأسی بجوییم و در کلیه عبادات از جمله عزاداری نیز رضایت خداوند را مد نظر قرار داده و از ریا و خودنمایی به دور باشیم مطمئناً عملی موثر در پاک ماندن آیین عزاداری سید و سالار شهیدان انجام پذیرفته است.